Bij ons in de fabriek - gezellig boven op elkaar,
de slijptol heel de dag op toeren, ramen dicht
omwille van de buurt en altijd iemand op je vingers -
wordt wat afgeblaft. We hoesten bij het leven.
Kennelijk mag het aanzien van de rijke medemens
niet veel meer kosten dan de handman z’n gestel.
Ook mij zijn gruis en kiemen duurzaam ingeblazen.
Wat ik niet heb opgegeven is gelijk mijn laatste hoop.
Gelukkig biedt de heilstaat ook nog bos en hei
als toevluchtsoord voor zielbewusten en verteerden
en dit huis, door bondswerk knap tot stand gebracht,
waar mensen meer zijn dan goedkoop machinevolk.
Men kan de longen lekker luchten hier en van de druk
bekomen. Zonlicht, rust en ruimte als eerste medicijn.
Dan wandelen en kracht opbouwen in de groententuin
tot zelfs het zwaarste werk weer past. Het is doordacht.
Intussen ziet het binnen wit, echt waar je ook maar kijkt.
De muren en plafonds, de lakens en het zusterslinnen
ademen en masse de grote schoonmaak. Wordt ook tijd,
maar beetje kleur was, excuseer, toch niet zo gek geweest.
En al dat glas, beton en staal! De bouwheer is tevreden
met zijn rechte lijnen en zijn machtig kloppend visioen.
Het zal zo zijn. Hier spreekt een slijper op het kleine vlak.
Eenieder heeft zijn vak. Als ik hier beter uit kom is het best.
Marcel de Roos
september 2023
